از مصادیق همه چی آرومه...!

در تهران ساعت 10:45 دقیقه ی شب، یعنی سر شب

تهران تا جایی که می دانم شهری اشغال شده توسط دشمن خارجی نیست

و باز هم تا جایی که می دانم منع رفت و آمد شبانه ای در تهران اعلام نشده است

خبری هم از اعتراض خیابانی در این روزها نیست

ارتش سری ای هم به کار نیست در این شهر تا فعالیت شبانه کند

پس قرار دادن پست ایست و بازرسی در مرکز شهر و در یکی از میدان های اصلی و در ساعت 10:45 دقیقه شب چه مفهمومی می تواند داشته باشد!؟

آن هم توسط افرادی که قبلا لباس شان شخصی بود!! و حالا ملبس به لباس پلنگی شده اند!؟

ما که هنوز و با همه ی این ایست ها و بازرسی ها احساس امنیتی نمی کنیم در این شهر! پس این عزیزان امنیت برای که به ارمغان می خواهند بیاورند!؟

واقعا و حقیقتا که همه چی آرومه و ما همه خوشبختیم و خودمان خبر نداریم و آنهایی هم که خبر داریم، ناشکریم!!

صفحه ی آخر...

به رسم ادب و احترام هم به شما دوست عزیزم که از روز اول وبلاگ نویسی من (که دیگر وارد چهارمین سال اش می شود) با من بودید در سه وبلاگ قبل، و هم به شما دوست عزیزی که از امروز افتخار همراهی شما را دارم، سلام میکنم.

در آغاز یک دوران تازه برای نوشتن. دورانی که اگر چه تاریک است و به تعبیر آن نمایشنامه ای که متأسفانه شانس دیدن اش را نداشتم "نوشتن در تاریکی" ست! اما ما باید که روشن باشیم و روشن کنیم.

زیاد بنای طولانی کردن مقدمه را ندارم و کوتاه میکنم سخن را و تنها ذکر اینکه چرا صفحه ی آخر!؟

در عنوان وبلاگ با جمله ای کوتاه گفتم چرا و اینجا توضیح مختصرش که از روزی که روزنامه خوان شدم همیشه خواندنی های روزنامه را در صفحه ی آخر دیدم. البته بغیر از صفحات لایی و ویژه. و از روزیکه با تولد جامعه و بعد از آن روزنامه های خواندنی دوران خوش اصلاحات(یادش بخیر)، با روزنامه هایی حرفه ای و محکم سروکارمان شد، باز هم خواندنی ها را در صفحه آخر خواندم. تا امروز حتی، که همین روزنامه های محکوم به لکنت و خودسانسوری هم باز صفحه ی آخرشان جذاب ترین است. (البته این به معنای آن نیست که دیگر صفحات خواندنی نیست، صفحه ی آخر برای من چیز دیگری ست)

از اینروی بود که اینجا را صفحه ی آخر نام گذاشتم و دوست دارم با کمک و راهنمایی شما نازنینان همراه، صفحه ای خواندنی و محکم و البته مسئولانه داشته باشم و امیدوارم که مرتب باشم در بروز کردن این صفحه و کنارم باشید.